Memorabele verhalen uit dé Belgische klassieker

Wielerklassiekers hebben een speciaal plekje in het hart van een wielrenner. We genieten van de heroïsche beelden van onze helden die de zwaarste Belgische, Italiaanse of Franse wegen trotseren. Het najaar van 2020 levert hopelijk nog vele memorabele verhalen op. Liever nog reizen we zelf af naar deze legendarische gebieden om te ervaren hoe rampzalig de kasseien erbij liggen of hoe stijl die ene beklimming eigenlijk is. Le Champion deelt dan ook al sinds de jaren tachtig met trots het Klassiekerbrevet uit. Luik-Bastenaken-Luik heeft een extra speciale plek in ons hart. Als sinds 1984 organiseren we onze eigen toertocht van deze Belgische klassieker, de LBL Ardennen Classic. In al die jaren hebben we ook vele memorabele verhalen gecreëerd samen.

Le Champion-lid Theo schreef over de editie van 1989, waar een recordaantal van 2200 fietsers meededen: “Ik mocht er weer bij zijn! Ik mocht de sfeer proeven van het immense ontbijt, ik mocht de sfeer proeven aan de start: 2200 deelnemers die geduldig en eensgezind op hun startstempel stonden te wachten. Een enorm gevoel van saamhorigheid. Ik mocht de sfeer weer proeven van de chaotische en gezellige taferelen op e stempelposten. Ik zag het lijden, het afzien, maar het meest zag ik de overwinning. De overwinning op de gemene nooit aflatende hellingen in het Ardeense land en uiteindelijk op zichzelf bij het bereiken van de finish in Luik.”

Daarnaast schreef Theo over zijn zwaarste, maar wellicht meest memorabele momenten in België: “Soms word ik nog gillend wakker als ik droom van die editie Luik-Bastenaken-Luik waarbij ik een aantal keren lek reed. In de ijzige regen probeerde ik een bandje te wisselen. Het muurtje waar ik tegenaan kroop bood weinig beschutting tegen sneeuw en wind. Net toen ik met kromme, stijve vingers de band van de velg probeerde te krijgen, stopte er een auto. Camera’s eruit. Dezelfde avond zag heel televisiekijkend België en of andere idioot in sneeuw en wind zijn band van de velg nemen, z’n binnenband verwijderen en vervolgens het lekke exemplaar weer monteren.”

Deelnemer Ard woonde in 1995 in New York, maar reisde vanuit de U.S.A. naar België om de heuvels te trotseren. We ontvingen na afloop een briefje van Ard: “… Uiteindelijk heb ik slechts 500 km kunnen trainen, maar ik toch keek ik uit naar de Belgische Ardennen. Fiets in het vliegtuig en 12 augustus op de fiets gestapt. Tijdens en na deze bijzondere klassieker is het me opgevallen hoe fantastisch een en ander georganiseerd is. Hoe gemoedelijk de sfeer was, hoe gemakkelijk en relatief goedkoop er kan worden deelgenomen en hoe behulpzaam medefietsers zijn. Ik reed deze hete editie soepel uit en voelde me bevoorrecht te mogen profiteren van alle inzet van Le Champion. Pas door te vergelijken met evenementen in New York, zie ik hoe bijzonder het is wat Le Champion neerzet. Een briefje leek me derhalve op zijn plaats. Ik hoop nog vele malen aan een door Le Champion georganiseerd evenement mee te doen.”

Tot slot verpakte deelnemer Bert zijn gevoelens tijdens het rijden van LBL Ardennen Classic in een gedicht:

240 kilometer klimmen en dalen, zal ik het halen?
Wanne, Rosier, La Redoute. Gestart vol goede moed

Net uit Luik vertrokken, is het al knokken
Niks relaxed pedaleren, de bovenbenen protesteren
Bijna geen meter vlak, holle ogen, bekkie strak

De benen malen, de tijd dringt, zou ik het halen
Controle La Reid, hoe is het met de tijd?
De moraal is goed, op naar La Redoute

Fietsen of afstappen? Een klim om op af te knappen
Kop op, ben jij een vent? Lopend is het ook een end
Alles doet me zeer, ik stap af, ik kan niet meer
Lopend bereik ik de top, beschaamd stap ik op

Luik nadert snel. Ik red het wel
Moe en bezweet passeer ik de meet
Het was knokken. Nog bedankt voor de sokken